Chronić dla przyszłości. Międzynarodowa Konferencja Konserwatorska Oświęcim, 23-25 czerwca 2003 roku

Celem konferencji było przedyskutowanie w gronie wybitnych specjalistów problemów konserwatorskich, jakie Muzeum napotyka w codziennej praktyce ochrony ruchomych i nieruchomych obiektów, znajdujących się na terenie byłego nazistowskiego obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau.

Uczestnicy spotkania wysłuchali opinii specjalistów z kraju i zagranicy na temat zrealizowanych projektów, jak również propozycji przyszłych działań. Wszyscy zgodni byli co do potrzeby zachowania pozostałości byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Myśl tę najwyraźniej sformułował w swoim wystąpieniu prof. Michael Berenbaum, podkreślając konieczność zachowania pamięci o Auschwitz i materialnych dowodów zbrodni dla przyszłych pokoleń.

W trakcie konferencji poruszono następujące tematy: Granice ingerencji muzealnej i konserwatorskiej w Muzeum i Miejscu Pamięci Auschwitz (Bohdan Rymaszewski); Możliwości wykorzystania nowoczesnych pracowni konserwatorskich do ochrony zbiorów w Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau (Alicja B. Strzelczyk); Dylematy konserwatorsko-etyczne związane z zachowaniem włosów ofiar (Władysław Niessner); Spostrzeżenia dotyczące muzealiów ruchomych w Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau (Friedemann Hellwig); Prace konserwatorskie na terenie Auschwitz-Birkenau w latach 1993-2003 (Witold Smrek); Udział Krajów Związkowych Niemiec w pracach konserwatorskich przy obiektach muzealnych (Helmut Morlok); Jak zachować ruiny komór gazowych i krematoriów (Andrzej Deneka)
Problemy konserwatorskie Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu oprócz kwestii moralnych wiążą się z rozległością terenu (ponad 190 ha), wielką ilością i różnorodnością obiektów objętych ochroną (154 obiekty budowlane, 300 zabytkowych ruin baraków, komór gazowych, krematoriów i innych obiektów, 13 844 metrów ogrodzenia, tysiące przedmiotów osobistego użytku i dokumentów związanych z ofiarami, jak: ubrania, buty, walizki, szczoteczki do zębów, okulary, protezy, dokumenty obozowe itp.), a także z nietypowymi w dotychczasowej praktyce ochrony zabytków obiektami i przedmiotami. Potrzebne są zatem nie tylko nowe metody konserwacji, ale także wiedza i doświadczenie najwybitniejszych światowych specjalistów.

Publikacja została sfinansowana przez Fundację Ronalda S. Laudera (USA)